|
|
Łk 5,33-39
|
|
|
W coraz liczniejszym środowisku Jezusa pojawiają się pierwsi przeciwnicy Jezusa. Jedni krytykują, inni potępiają, a inni na razie tylko pytają. Teraz dołączyli do faryzeuszów, czyli lokalnych przywódców religijnych, uczniowie Jana Chrzciciela. Po aresztowaniu Jana jego uczniowie bardziej zbliżyli się do faryzeuszów niż do Jezusa.
Jan Chrzciciel wzywał lud izraelski do nawrócenia na drogi Pana. Judaizm reprezentowany głównie przez faryzeuszy wynika z programu odnowienia Izraela po powrocie z deportacji do Babilonu. Jeden i drugi nurt wyrażał się w traktowaniu praktyk religijnych nie jakościowo, lecz ilościowo.
Prawo nakładało na członków ludu izraelskiego obowiązek postu raz w roku w Dzień Przebłagania.
Faryzeusze i uczniowie Jana Chrzciciela często nie pili wody nawet dwa dni w tygodniu, rezygnowali z czegoś, co wówczas było przyjemnością - codziennego mycia twarzy i namaszczania głowy olejkiem w celu zapobiegnięcia wysuszaniu skóry. Ponieważ ta zasada nie pochodzi od Boga, Jezus poleca swoim uczniom: „Kiedy ty pościsz, natrzyj olejkiem swoją głowę i umyj swoją twarz, by nie ludziom pokazać, że pościsz, lecz twojemu Ojcu, który jest w ukryciu."
W judaizmie post wyrażał uniżenie się przed Bogiem, stanowił wzmocnienie modlitwy, był sposobem okazania smutku, miał związek z jałmużną - „Wartość postu zależy od wielkości rozdanej jałmużny". Posty o charakterze ascetycznym w celu „umartwienia ciała" były zabronione.
Dlaczego praktykowanie postu stało się polem do konfrontacji? Uczniowie Jezusa w oczach ludzi religijnych postrzegani jako przyszli nauczyciele w ogóle nie pościli. Jezus wydaje się nie dość religijny dla żydowskich tradycjonalistów.
Uczniowie Jana i faryzeusze uczyli się zwyczajów religijnych, a uczniowie Jezusa uczyli się głoszenia ewangelii, wzywania ludzi do wierzenia w Jezusa. Zbawienie człowieka pochodzi z wiary, a nie z naśladowania uczynków faryzeuszy.
Jezus rozpoczął publiczną służbę od postu. Zrezygnował z pożywienia, poddał się Ojcu, żył w mocy Ducha Świętego. Rozważał słowo Boże i modlił się. Tak rozumiany post to poszukiwanie woli Bożej i przygotowanie do jej wypełnienia.
Post nie jest więc dietą, zamianą jednego rodzaju pożywienia na inny, lecz pełnym powstrzymaniem się od jedzenia i picia.
Post to na przykład dzień przeznaczony na czytanie i rozważanie Pisma świętego, planowanie, podejmowanie decyzji i modlitwę, aby doświadczyć w sobie głodu Boga i potrzeby Jego głębszego poznania, pragnienia pełnienia Jego woli.
Przez siedem dni uczestnicy uczty weselnej nie mogli pościć, ciężko pracować oraz wykonywać aktów żałobnych. Obecność Syna Bożego na świecie to święto, a w święta się nie pości.
Uczniowie Jezusa muszą dojrzewać w wierze, w poleganiu na Bogu, rozwijać umiejętności i charakter, osiągnąć dojrzałość społeczną. Oni rozwijają się widząc znaki i cuda i słuchając Jego nauczania.
Tak jak stare ubranie skurczone pod wpływem wielokrotnego prania, rozerwałoby się w miejscu wszycia łaty, jak napęczniały od wina skórzany bukłak, pękłby po ponownym nalaniu młodego wina, tak nie można połączyć religijności judaistycznej z wiarą w Jezusa, królestwa ziemskiego z królestwem Bożym, niewiary z wiarą, niemocy z mocą Bożą.
Jezus nie zobowiązuje uczniów do przestrzegania tradycji religijnych. Jezus uczy i prowadzi swoich uczniów zgodnie z pierwotnym znaczeniem Pisma. Treścią Pisma jest Boży plan zbawienia przez wiarę w Jezus Chrystusa, Syna Bożego.
Zwolennicy tradycji religijnych, kiedy nie mają już argumentów mówią: „Dobre jest stare”, „Zawsze tak było”.
Jezus jest panem młodym, a ludzie wierzący w Niego i Jego uczniowie oblubienicą. Nie muszą pościć jak faryzeusze i uczniowie Jana, mają naśladować Jezusa. Zwolennicy zachowywania tradycji religijnych nie zrozumieli Jezusa, wiele razy będą pytali o to, co wolno robić w szabat.
|