|
|
Łk 6,1-5
|
|
|
Zwolennicy zachowywania tradycji religijnych nie zrozumieli Jezusa wyjaśniającego znaczenie postu. Teraz pytają o to, co wolno robić w szabat, oczekiwany dzień odpoczynku oraz nakazany przez Boga.
Zwolennicy zachowywania tradycji religijnych pytają ciągle o to co wolno czynić, a uczniowie Jezusa coraz lepiej rozumieją właściwe pytanie: jak to czynić, co czynić, aby lepiej poznać Boga, aby osiągnąć prawdziwy cel przykazania Bożego.
Kolejny spór o tradycję judaistyczną dotyczy zakazu pracy w dniu szabatowym. Czy Jezus i Jego uczniowie mają się dostosować do długiej listy czynności zakazanych w tym dniu?
Jezus nie jest wrogiem przykazania dotyczącego szabatu, sprzeciwia się jedynie faryzejskiemu rozbudowaniu prawa szabatu, co spowodowało, że stało się ono „górą wiszącą na włosku, bowiem bardzo mało w nim Biblii, zaś bardzo wiele przepisów ludzkich".
Stary Testament podaje jedynie proste przykazanie, by święcić szabat, jednak nauczyciele religijni wyodrębnili 39 rodzajów zajęć, których nie można było wówczas wykonywać, m.in. przeprowadzać żniw.
Podczas drogi uczniowie Jezusa zaczęli zrywać kłosy. Faryzeusze postawili Jezusowi zarzut, że źle wychowuje swoich uczniów. Faryzeusze zrównali zrywanie kłosów ze żniwami i w ten sposób uznali to za przekroczenie jednego ze zwyczajowych przepisów.
Przykazanie szabatu: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić" zapisane Księdze Wyjścia jest tak proste i krótkie jak pozostałe przykazania: „Nie będziesz zabijał", „Nie będziesz cudzołożył", czy „Nie będziesz kradł."
Dzień szabatu jest przeznaczony na znalezienie się przez człowieka wierzącego blisko Boga. Przykazanie: „nie zabijaj" nie sprowadza się do tego, żeby nie zabić, ale mówi też o nie niszczeniu życia drugiego człowieka, jego duszy i ducha. Przykazanie „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia." nie sprowadza się do nie pracowania.
Odpoczynkiem dla ludu izraelskiego była Ziemia obiecana, po przybyciu do niej mogli czerpać z Bożych darów. Odpoczynkiem ludzi, którzy uwierzyli w Jezusa Chrystusa jest uczynienie Go swoim Panem i Zbawicielem, wejście do Jego królestwa. Królestwo Boże to „sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym" pisze św. Paweł w Liście do Rzymian..
Faryzeusze myśleli o tym, czego w tym dniu nie należy czynić, a Jezus przygotowuje swoich uczniów, aby mogli się Nim radować w każdym dniu ich życia, nie tylko w jednym dniu tygodnia. Cel szabatu nie został osiągnięty, jeśli człowiek nie spotkał się tego dnia z żywym Bogiem, aby On przemienił jego serce.
Ponieważ szabat został ustanowiony dla człowieka, uczniowie Jezusa, tak jak kiedyś Dawid, mają prawo zaspokajać tego dnia swoje potrzeby, na przykład głód. Dzień szabatu nie jest dniem postu.
Dzień szabatowy spędzany przez uczniów Jezusa Chrystusa wraz z Nim osiągnął najlepszą formą wypełnienia przykazania. Słyszą Jego kazania w synagogach, są świadkami znaków i cudów, widzą radość i uwielbienie Boga ze strony coraz większej liczby ludzi.
Czy w dniu odpoczynku szabatowego może zdarzyć się coś większego niż pełne wiary uwielbienie Boga przez dzieci Boże? Nie!
Dla części faryzeuszy jednak „tak”: pełne pychy uwielbienie siebie – „My nie jesteśmy jak ci, którzy dzisiaj łamią jeden z naszych 39 przepisów”.
Następne zdarzenia pokażą, że najważniejszą czynnością zwolenników zachowywania tradycji religijnych jest obserwowanie w synagodze i na ulicy czy inni postępują tak jak oni nakazują.
|