|
|
Łk 1,46-56
|
|
|
Uwielbienie Boga jest charakterystyczne, jest przywilejem ludzi wierzących, którzy poznali Boga jako kogoś Żywego, pozostają z Nim w bliskiej relacji.
Dziecko poczęte w Marii, Matce Jezusa pochodzi od Boga, a nie od człowieka. Tylko żywa wiara pozwala na zrozumienie tej sytuacji i jej akceptację.
Dusza Marii jest zachwycona Bogiem, obecnością Jego Ducha w jej duchu. Maria jest radosna, rozweselona Bogiem Zbawicielem. On uratuje ją, ocali, On będzie jej wybawieniem.
Jest zdumiona Bogiem, który ją wybrał spośród tak wielu innych wierzących kobiet, aby była znana jako Matka Jezusa, którego Ojcem jest jej Bóg.
W swojej modlitwie, pełnej uwielbienia i dziękczynienia opisuje działanie Boga w historii Izraela. Wylicza Jego imiona: Bóg, zbawiciel, możny, święty, miłosierny, wierny, wszechmocny, mocny, dobry, opiekuńczy.
Podobnie jak uwielbienie Boga przez Zachariasza, Symeona i prorokinię Annę, uwielbienie Marii pokazuje dojrzałą wiarę mieszkańców Izraela w czasie przyjścia Syna Bożego. Oni stworzą duchową atmosferę dla Niego. Ich wiara będzie w przyszłości wzorem dla licznych uczniów Jezusa.
Anna, matka Samuela radowała się, gdy Pan otworzył jej niepłodne łono.
Maria raduje się z zachowanego dziewictwa i jednoczesnego bycia matką.
Maria zna swojego Boga, jest pewna Jego miłości i opieki.
Pozostała u Elżbiety i Zachariasza, pomagając im i rozmawiając o tym, co Bóg powiedział im przez anioła. Maria powróciła do Nazaret po urodzeniu się Jana. Zobaczyła, że narodził się ten, który skupi wokół siebie lud izraelski i wskaże im Syna Boga Najwyższego.
|