J 13,31-35
31 Po jego wyjściu Jezus powiedział: "Teraz Syn Człowieczy został otoczony chwałą, to Bóg w Nim chwałą został otoczony. 32 A jeżeli Bóg w Nim chwałą został otoczony, to i Bóg Go chwałą w sobie otoczy, i to zaraz Go chwałą otoczy. 33 Dzieci, jeszcze tylko trochę będę z wami. Będziecie mnie szukać, lecz jak powiedziałem Judejczykom: "Dokąd ja idę, wy pójść nie możecie", tak i wam teraz mówię. 34 Nowe przykazanie wam daję, abyście się wzajemnie miłowali. Jak ja was umiłowałem, tak i wy miłujcie się wzajemnie. 35 Po tym wszyscy poznają, że moimi jesteście uczniami, gdy miłość wzajemną ku sobie mieć będziecie".
 
Komentarz
    Jezus, umywając uczniom nogi, w prosty sposób pokazał wzór miłości. Miłość została tu ukazana jako przeciwwaga na konsekwencje aresztowania i śmierci Jezusa oraz na ujawnienie zdrady Judasza. Uczniowie mogą się na skutek rozczarowania poczuć niepewnie, mogą się bać, pokłócić, podzielić i powrócić do domu. Jedni okażą się mocni, inni słabi.

    Jezus mówi o bliskiej chwale rozumianej jako objawienie się na oczach ludzi majestatu, potęgi i mocy Boga. Połączą się zdrada, potępienie i pełne ukazanie Mesjasza Bożego. Jezus wie dokąd odejdzie, lecz nie mówi, co się stanie, uczniowie tego nie rozumieją. Jezus otoczył chwałą Ojca przez wypełnienie swojej misji. Ojciec potwierdził, że Jezus jest Bogiem, bo otoczyć chwałą, to pokazać kto jest Bogiem. Przyjęcie przez Jezusa chwały Ojca jest tym samym równoznaczne stwierdzeniu, iż jest On Bogiem. Uczniowie jeszcze nie rozumieją, że misja Jezusa dobiega końca.

    Po pokazaniu uczniom jak ich miłuje, Jezus udziela im ostatnich wskazówek w formie testamentu. Rozpoczął od słów: "Dzieci, jeszcze tylko trochę będę z wami." W tradycji rodzin patriarchalnych odchodzący patriarcha zwraca się do swoich potomków, nazywając ich wszystkich dziećmi. Jezus obejmuje tym określeniem wszystkich uczniów.

    Jezus troszczy się o rozwój ich wzajemnej bezwarunkowej miłości. Miłość wzajemna stanowi zaporę przeciw skutkom zapowiedzianego odejścia Jezusa, takich jak rozczarowanie, smutek, poczucie winy, niepewna przyszłość, lęk przed podobnym losem. Taką zaporę stanowi miłość cierpliwa, pomysłowa w czynieniu dobrze, sprawiedliwa w ocenie, zapominająca o czyjejś winie. Miłość zbuduje pomiędzy nimi więź, oddanie i wspólnotę. Razem będą bardziej odporni na to, co stanie się wkrótce w Jerozolimie.

    Przykazanie to nie tylko pojedyncze polecenie, to wskazówka, rada zawierająca wzór miłości Jezusa. Przykazanie nowe jest dlatego nowe, bo podaje nową miarę i wzór miłości: „jak Ja was umiłowałem”. Również nowe jest wzajemne miłowanie.

    Wzajemna miłość uczniów jest potrzebna w związku z odejściem Jezusa. Uczniowie ciągle nie kojarzą wcześniejszych zapowiedzi Jezusa z celem obecnego odejścia. Dlatego zapytają o to podczas rozmowy na Ostatniej Wieczerzy.