|
|
Mt 8,23-27
|
|
|
W opisach wielu cudów powtarza się taki schemat: najpierw jakaś przeszkoda nie do pokonania, dalej potężne działanie Jezusa, a na końcu opis osiągnięcia celu. W opisanym zdarzeniu następują po kolei: burza na jeziorze, polecenie, by wicher się uciszył oraz nastanie wielkiej ciszy, lęk i zdziwienie uczniów.
Morze było na Bliskim Wschodzie symbolem chaosu i zła przeciwstawiającego się Bogu. W tradycji żydowskiej jedynym, który panował nad wiatrem i morzem był Bóg. Zaskoczenie uczniów władzą Jezusa jest więc całkiem naturalne.
Gwałtowny wicher był częstym zjawiskiem na Jeziorze Galilejskim, a burze rozpoczynały się zupełnie nieoczekiwanie. Rybacy nie oddalali się zwykle od Kafarnaum i nie byli przygotowani do żeglowania daleko od brzegu.
Nadzwyczajne opanowanie wichru stawia poważne pytanie o to kim jest Jezus. Czy tylko człowiekiem? Jezus uczynił to, co może Bóg, jest więc Bogiem, nie tylko człowiekiem, ale i Bogiem.
Mała wiara bywa selektywna, przyjmuje, że Jezus może uzdrowić, bo byli prorocy, którzy uzdrawiali. Być może uczniowie widzieli w Nim bardziej człowieka, niż Boga. Zostali zaskoczeni, nie spodziewali się działania zarezerwowanego dla Boga. Mała wiara powoduje, że uczeń nie jest skłonny do zaufania Bogu w trudnym położeniu. Mała wiara może powodować nadmierną troskę, lęk i niewłaściwe reakcje wobec innych.
Zalęknieni uczniowie zaatakowali Jezusa: „Nauczycielu, obojętne Ci to, że giniemy?" W trudnych okolicznościach Jezus staje się dla nich tylko obojętnym nauczycielem. Nie zauważają, że Jego spokojny sen jest lekcją ufności wobec Boga. Czy nie odczuli jeszcze Jego miłości? Czy nie wiedzą, co dla Niego znaczą?
Innym razem zobaczą jeszcze więcej - Jezusa idącego po jeziorze, przybliżającego się do nich i chcącego ich ominąć.
Jak uczniowie przedstawią Jezusa tym, którzy Go nigdy nie widzieli? Uczniowie muszą nauczyć się zaufania Bogu. Jezus poświęci im teraz znacznie więcej czasu. Najpierw zobaczą, że złe duchy objawią Go także wśród pogan w Dekapolu.
|