|
|
Mt 9,14-17
|
|
|
Kolejne opowiadanie wprowadza na scenę uczniów Jana Chrzciciela rozpatrujących stosunek uczniów Jezusa do postu. Jezus ma również władzę nad ludzkimi tradycjami, które przesłoniły znaczenie Pisma.
Jan Chrzciciel wzywał lud izraelski do nawrócenia na drogi Pana. Judaizm reprezentowany głównie przez faryzeuszy wynika z programu odnowienia Izraela po powrocie z deportacji do Babilonu. Jeden i drugi nurt wyrażał się w traktowaniu praktyk religijnych nie jakościowo, a ilościowo.
Prawo nakładało obowiązek postu raz w roku w Dzień Przebłagania nazywany również Dniem Pojednania.
Faryzeusze i uczniowie Jana Chrzciciela często nie pili wody nawet dwa dni w tygodniu, rezygnowali z czegoś, co wówczas było przyjemnością - codziennego mycia twarzy i namaszczania głowy olejkiem w celu zapobiegnięcia wysuszaniu skóry. Ponieważ ta zasada nie pochodzi od Boga, Jezus poleca swoim uczniom: „Kiedy ty pościsz, natrzyj olejkiem swoją głowę i umyj swoją twarz, by nie ludziom pokazać, że pościsz, lecz twojemu Ojcu, który jest w ukryciu."
W judaizmie post wyrażał uniżenie się przed Bogiem, stanowił wzmocnienie modlitwy, był sposobem okazania smutku, miał związek z jałmużną - „Wartość postu zależy od wielkości rozdanej jałmużny"- mówili nauczyciele religijni. Posty o charakterze ascetycznym w celu „umartwienia ciała" były zabronione.
Dlaczego zagadnienie postu stało się polem do konfrontacji?
Uczniowie Jezusa w oczach ludzi religijnych postrzegani jako przyszli nauczyciele w ogóle nie pościli. Jezus wydaje się nie dość religijny dla żydowskich tradycjonalistów.
Uczniowie Jana i faryzeusze uczyli się zwyczajów religijnych, a uczniowie Jezusa uczyli się głoszenia ewangelii, wzywania ludzi do uwierzenia w Jezusa. Zbawienie człowieka pochodzi z wiary, a nie z naśladowania uczynków faryzeuszy.
Jezus rozpoczął publiczną służbę od postu. Zrezygnował z pożywienia, poddał się woli Ojca, żył w mocy Ducha Świętego. Rozważał słowo Boże i modlił się. Tak rozumiany post to poszukiwanie woli Bożej i przygotowanie do jej wypełnienia.
Post nie jest więc dietą, zamianą jednego rodzaju pożywienia na inny, lecz pełnym powstrzymaniem się od jedzenia i picia.
Post to na przykład dzień przeznaczony na czytanie i rozważanie Pisma świętego, planowanie, podejmowanie decyzji i modlitwę, aby doświadczyć w sobie głodu Boga i potrzeby Jego głębszego poznania, pragnienia pełnienia Jego woli.
Przez siedem dni uczestnicy uczty weselnej nie mogli pościć, ciężko pracować oraz wykonywać aktów żałobnych. Obecność Syna Bożego na świecie to święto, a w święta się nie pości.
Uczniowie Jezusa muszą dojrzewać w wierze, w poleganiu na Bogu, rozwijać umiejętności i charakter, osiągnąć dojrzałość społeczną. Oni rozwijają się widząc znaki i cuda i słuchając Jego nauczania.
Tak jak stare ubranie skurczone pod wpływem wielokrotnego prania, rozerwałoby się w miejscu wszycia łaty, jak napęczniały od wina skórzany bukłak, pękłby po ponownym nalaniu młodego wina, tak nie można połączyć religijności judaistycznej z wiarą w Jezusa, królestwa ziemskiego z królestwem Bożym, niewiary z wiarą, niemocy z mocą Bożą.
Jezus nie zobowiązuje uczniów do przestrzegania tradycji religijnych. Jezus uczy i prowadzi swoich uczniów zgodnie z pierwotnym znaczeniem Pisma. Treścią Pisma jest Boży plan zbawienia przez wiarę w Jezus Chrystusa, Syna Bożego.
Jezus jest panem młodym, a ludzie wierzący w Niego i Jego uczniowie oblubienicą. Nie muszą pościć jak faryzeusze i uczniowie Jana, mają naśladować Jezusa.
|