|
|
Mt 22,34-40
|
|
|
Wkrótce wypełnią się zapowiedzi Jezusa o Jego aresztowaniu, śmierci i zmartwychwstaniu. W świątyni arcykapłani zapytali Jezusa o uprawnienia do wykonywania misji i od kogo je uzyskał. Różni współpracownicy arcykapłanów zadawali Jezusowi pytania szukając pretekstu, aby Go zaaresztować.
Obecny rozmówca Jezusa usłyszał wyjaśnienie na czym będzie polegało zmartwychwstanie ludzi. Był zachwycony tym, że saduceusze stracili argumenty odrzucające możliwość wskrzeszenia ludzi.
Jeśli dobrze rozumiemy jego pytanie, to brzmi ono w kontekście kultury judaistycznej tak: „Które z 613 przykazań jest pierwsze wśród wszystkich innych?" Odpowiedź Jezusa ucieszyła rozmówcę. Taka byłaby też jego odpowiedź. Miłowanie jest najlepszym wyrazem wiary. Miłowanie Boga i bliźniego porządkuje podejście do Prawa i Proroków.
Miłowanie Boga ma miejsce po zrodzeniu się w człowieku wiary w Boga. Pełna wiara czyni Boga pierwszą i najważniejszą osobą w życiu człowieka, Panem i Zbawicielem. Polega na trwałym związaniu z Nim swojego serca, duszy i myśli.
Miłość Boga jest bezwarunkowa, niezmienna, jest wzorem do naśladowania. Miłość opisywana w tym przykazaniu mówi: „Miłuję cię, bo chcę", „Miłuję cię całym sercem, duszą i myślą, całym sobą."
Trzy rzeczowniki użyte w przykazaniu - serce, dusza, umysł - nie wskazują na różne aspekty człowieczeństwa, lecz podkreślają, że człowiek powinien miłować Boga całym sobą. Nauczyciele religijni wyjaśniali, że serce oznacza wolę, dusza - życie, zaś umysł - bogactwo, majątek.
Miłowanie Boga całym sobą rozpoczyna się od bezwarunkowego poddania się Bogu, dania Mu pierwszeństwa przed wszystkimi i wszystkim. Serce człowieka wierzącego poddaje się łagodnie woli Boga.
Miłowanie Boga całym sobą odnosi się do życia, pragnień, uczuć, uwielbienia, wdzięczności. Dusza człowieka ufającego Bogu lgnie do Niego i wywyższa Go ponad wszystko.
Miłowanie Boga całym sobą odnosi się do pracy umysłu, poznania, rozumienia, badania. Oznacza sposób myślenia odnoszący wszystko najpierw do Boga. Myśl i umysł człowieka wierzącego poznają Boga i ufają Mu, są oddane poszukiwaniu prawdy.
Miłowanie Boga całym sobą w końcu odnosi się do wytrwania i posiadania czegoś. Siłą, mocą człowieka wierzącego jest wielkość jego miłości do Boga, miłowanie Go całym bogactwem, wszystkimi zasobami.
Jezus potwierdził przekonanie rozmówcy o tym, że należy nie tylko wierzyć w Boga, ale należy także podjąć zasadniczą decyzję miłowania Boga ponad wszystko. I to nie wystarcza, bo trzeba podjąć jeszcze jedną zasadniczą decyzję: miłowania bliźniego swego jak samego siebie.
Kto zatem jest bliźnim? Etymologicznie: ten tuż obok, w pobliżu, blisko; stąd: bliźni, sąsiad. Bliźnim jest ten, kto teraz jest obok mnie, ktoś obok w potrzebie.
Miłowanie samego siebie to nie egoizm, ale akceptowanie siebie jako stworzonego i obdarowanego przez Boga. Poczucie własnej wartości i miłowanie samego siebie stanowi wstępny warunek do miłowania innych.
Miłowanie bliźniego swego to uznawanie jego wartości i godności wynikającej z bycia stworzonym przez Boga i obdarowywanie go tym, co człowiek wierzący otrzymał od Boga.
Rozmówca Jezusa rozumie poprawnie Prawo i Proroków. Można o nim powiedzieć, że jest dobrze przygotowany do przyjęcia zbawienia, ale czy uwierzył już, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym?
Rozmówca Jezusa oraz przysłuchujący się faryzeusze zostaną teraz zapytani przez Jezusa o ich zrozumienie tego kim jest Mesjasz. Jezus odsłoni im znaczenie Pisma, aby mogli uwierzyć w Niego.
Dalsza rozmowa z faryzeuszami doprowadzi Jezusa do przekonania, że część przywódców religijnych jest daleko, a część blisko królestwa Bożego.
|